Dinsdag 18 oktober

Vandaag was dan mijn eerste werkdag aangebroken. Toch wel spannend om dan die toko in te lopen en te moeten zeggen dat je daar de komende 4 weken over de vloer komt. Ik heb die ochtend lekker lang geslapen en ben toen vol goede moed vertrokken naar Starbucks Princess Street.

Toen ik binnen kwam ben ik meteen de trap op gelopen naar boven. Bij deze store hebben ze een “take away”, beneden en boven hebben ze “sit in” en een “take away”. Boven aangekomen heb ik bij een van de medewerkers voorgesteld en aangegeven dat ik op zoek was naar Steven. Zoals dat overal vaak gebeurd werd er gezegd dat ze Steven zou halen en of ik wat wilde drinken. Heb maar het eerste wat in me opkwam besteld, een Caramel Machiato. Ze vertelde me dat ik ergens plaats kon nemen en dat ze de koffie naar me zou brengen. Ik op zoek naar een plek. Het is een grote Café (zoals ze het zitgedeelte noemen) en moet zeggen dat de meeste plekken wel bezet waren. Eindelijk een plekje gevonden op een hoge tafel. En wat ga je doen als je zit te wachten? Juist, je gaat om je heen kijken. Eens zien wat voor mensen hier over de vloer komen. Terwijl ik in gedachten verzonken was kwam daar dan mijn heerlijke zoete drankje aan. En met de mededeling dat Steve er zo aan kwam. En ja dat typ ik dus goed, ik dacht ook ik zal het wel verkeerd gehoord hebben.

Ik draaide me op een gegeven moment om, alsof ik het aanvoelde, daar kwam Steve aanlopen. Tenminste dat moest wel. Een man die direct op me af kwam en met een dikke map. Nou dat was niet te missen. Hij stelt zich voor bij me en toch hoor ik het weer, Steve.. Hij verder met zijn verhaal. Wie hij is, wat zijn functie is etc. En dus ook dat hij alleen bij formele gelegenheden Steven genoemd word en verder Steve. Toch even omschakelen, ik kan wel engels, maar dit gaat best snel. En ja hoor daar kwam de vraag waar ik al “bang” voor was: Tell me more about you.. Daar ga ik, In toch wel gebrekkig Engels omdat ik nog moet omschakelen, mijn levensverhaal vertellen, lekker kort en krachtig;)

Nadat we dat gedaan hadden en we wat meer over elkaar wisten was het tijd voor module 1. Hij heeft alles doorgenomen met me en was zo voorbij. Nu was het tijd voor de rondleiding. Het begon in het Café zelf. Voor elke area hadden ze een naam, moet eerlijk zeggen, ik ben ze alweer vergeten.. Daarna zijn we naar een opslagruimte ergens achterin geweest. Daarna richting het kantoor. Dan loop je langs ook een storage, afwasgedeelte en de koelingen. Een klein kantoortje moet ik zeggen, maar dit ben ik wel gewend (burger King). Ook liet Steve alle nooduitgangen aan me zien, dit moet hij altijd aangeven. Daarna gingen we via een achter gangetje een trap op, ik dacht ooh jeej wat is hij nu van plan.. Daar blijkt dus een lokaaltje te zitten. Daar krijgen ze EHBO training, en geheime meetings :P Waar we daarna heen gingen wil je niet in de avond zijn. Dit is een gedeelte van het gebouw waar niets gebeurd en ook niets aan gedaan is. Daar lijkt het gewoon een bouwval. Maar Steve vond het nodig om me het hele gebouw te laten zien. Snel weer naar beneden en voor ik het wist zegt Steve tegen me, je hebt nu alles gezien en is ook wel genoeg voor vandaag, je mag weer gaan.

Ik loop de deur uit en kijk toch even op mijn telefoon hoe laat het is, het blijkt 2 uur te zijn. Toch weer een uurtje eerder klaar dan gepland, altijd lekker. Ik wist dat Jolanda nog aan het werk was en dat de store waar zij werkt bij mij op de hoek zit. Toch even een kijkje nemen bij haar. Ik kwam daar binnen en zag haar meteen al staan. Even naar het hoekje gelopen en een klein babbeltje gemaakt. Aangegeven dat ik op zoek ga naar de tandarts.

Voor ik naar Schotland vloog had ik al gigantisch pijn aan mijn tand, of eigenlijk tandwortel. Ik had geen tijd om in NL naar de tandarts te gaan dus dacht ik kan het wel aan en als ik terug kom ga ik even. Maar ik kon de pijn niet meer aan, ook sliep ik niet fijn, elke keer wakker midden in de nacht. Op zoek naar een tandarts in Edinburgh, een beste beleving. Daar mis je dan toch weer het internet. Na lang lopen kwam ik een drogist tegen, die moet het wel weten dacht ik. Ik pijnstillers gekocht en even gevraagd of ze er een wisten. Die meneer wist het niet uit zijn hoofd maar had een tablet bij de hand en had het even opgezocht voor mij. Route uitgelegd en ik op weg. Het was even zoeken, logisch, ik kom bij die locatie en zie dat de dentist dicht zit.. verdorie, wat nu.. En weer verder op zoek. Een van de hoofdstraten uit lopen in de hoop dat ik wat tegen kom. En ja ik kom een pharmacy tegen. Ik naar binnen en weer de vraag gesteld. Ook zij hebben me een route uitgelegd, hooguit 5 minuten lopen zei ze. Binnen inderdaad 5 minuten zie ik een dentist, ik naar binnen. Uitgelegd dat ik uit NL kom en een tandarts zoek, en wat zegt de receptioniste, dan moet je niet hier zijn maar ergens anders. Ik vragen waar ik dan wel moet zijn. Ze gaf me een naam van een tandarts. Leuk een naam maar ook handig om te weten waar ik heen moet. Dus nog even gevraagd of ze me kan uitleggen waar ik heen moet en of ik het kan lopen. Dit bleek inderdaad te lopen en zo slim en aardig dat ze waren hadden ze ook een plattegrond voor me uitgeprint met de looproute.

Ik weer verder met mijn zoektocht. Halverwege mijn wandelroute kwam ik een Starbucks tegen. Ik moest naar de wc dus dit kwam me goed uit, ook weet ik dat ze internet hebben en dacht dan kan ik meteen kijken tot hoe laat ze open zijn. Zo wist ik hoe snel ik moest lopen. Ik naar de WC en even gekeken, ze waren tot half 5 open en het was 4 uur. Routeplanner ook bekeken en was een kwartiertje lopen, dit moest ik redden. Meteen weer aan de wandel gegaan. Een kwartiertje later kom ik dan eindelijk Chalmers Dental Center tegen. Ik naar binnen en door naar de receptie. Mijn verhaal uitgelegd en de eerste vraag natuurlijk was, Do you have a EU card. Niet heel duidelijk maar nam aan dat het mijn verzekeringskaart was. Dus ik die laten zien en ja hoor die bedoelde ze. Ik kreeg een formulier en die moest ik even invullen. Een aantal vragen open gelaten, alsof ik weet wat het adres van mijn tandarts is en wat zijn nummer is haha. Formulier weer ingeleverd en of ik weer plaats wou nemen. Na bijna 3 kwartier gewacht te hebben werd ik geroepen. Ik moest een man volgen en die liep een kamer in (gelukkig met ramen:P) Daar vroeg hij waar ik vandaan kwam etc. hij kwam vaak in NL, maar dan in Den Haag, Veenendaal kende die niet. Toen kwam toch maar de vraag waarom ik er was. Ik mijn verhaal uitgelegd, waar ik pijn had en hoeveel. Toen kwam dus het verhaal dat ik terug moest komen, om 19.00 uur. En nu wat het 17.30. Ik dacht ga hier niet zo lang zitten en heb geen idee waar ik ben. Dus nogmaals de weg gevraagd en welke bus ik moest hebben. Gelukkig woonde de receptioniste dicht bij mij en wist precies welke bussen ik moest hebben. Ik kreeg wel nog even mee dat ik 10 minuten van te voren er moest zijn en op de deur moest kloppen want de deur zou dicht zitten. Dan heb je er toch wel je bedenkingen bij.

Ik thuis gekomen even wat gedronken en de bus weer gepakt. Ik kwam weer bij de tandarts aan en toen ik voor de deur stond werd er open gedaan. De meneer vroeg of ik een afspraak had en welke naam ik had. Ik mijn naam genoemd en mocht naar binnen (gelukkig). Ik moest nog even plaats nemen en werd geroepen als ik aan de beurt was. Daar was het moment, mijn naam werd omgeroepen. Daar stonden wel 2 tandartsen, beide gaven me een hand en liepen een kamer binnen. Tot mijn verbazing zat daar nog een tandarts, dit bleek de echte tandarts te zijn en die andere twee assistenten. En daar ging ik weer, in toch gebrekkig Engels weer uitgelegd wat er aan de hand was. Terwijl ik dat vertelde kreeg ik een slabbetje om en met nog meer verbazing kreeg ik een bril op, zo’n vuurwerkbril. Nou ik ging me toch steeds meer afvragen of ik hier goed aan gedaan had. Ze vroeg of ik even wilde gaan liggen zodat ze kon kijken naar mijn tand. Het ging goed tot ze op een stuk drukte bovenin bij m’n tandvlees, ik dacht dat ik door de stoel heen de grond in zakte. Het was niet alleen denken, ik maakte een fikse ruk beweging waardoor de tandarts meteen tegen de assistent zei dat ze een X-ray wilde maken. Er werd een beetje gerommeld in de kast en wat gemompeld achter mij. Ook zag ik de tandarts kijken naar wat er gebeurde. Ondertussen vertelde ze me dat ze een röntgenfoto wou maken. Ik kreeg een bitje in mijn mond met een rondje die uitstak, moeilijk uit te leggen. Ik moest goed in het bitje bijten en stil zitten. Ik zag alle 3 de dames opstaan en de kamer uitlopen. En ik dacht, is dit een grap ofzo.. wel bleef de deur op een kier en zag in mijn ooghoek dat er een draadje naar buiten ging, dit was dus blijkbaar het knopje van de röntgen. Ze liepen alle 3 weer naar binnen en liepen naar de computer, weer gemompel. De foto moest over, dit tot 4 maal toe. Eindelijk was het gelukt. Ze liet me de foto zien en gaf me uitleg. Ik had een ontsteking. 2 opties had ik, antibiotica maar daar was het niet mee verholpen, alleen uitgesteld of een wortelkanaalbehandeling. Ze heeft dit wel 3 keer aan me vertelt met het verhaal dat ze alle opties moest aangeven. Dus ik aan haar vragen wat ze dacht dat de beste optie zou zijn, dit was dan toch een behandeling. Dus ik heb maar toegestemd, verdoving erin en gaan. Het was zo gepiept gelukkig. Ze vertelde me dat als ik pijn blijf houden gewoon weer terug moet komen. Ik loop de kamer uit en naar de kassa, met de verwachting dat me dit een vermogen zou kosten, maar tot mijn grote verbazing heb ik 14 pond afgerekend wat ongeveer 16 euro is.

Ik weer de terugrit met de bus, met een bek die voor mijn gevoel half scheef hangt. Nog even Liek, Rens en Ans een berichtje gestuurd dat ik toch nog leefde omdat ze zich af vroegen of ik het wel zou overleven. Toen ik thuis kwam kon ik natuurlijk niet eten omdat mijn halve gezicht verdoofd was, dus maar een pijnstiller genomen en m’n nest ingedoken.
Woensdag moet ik er dan toch aan geloven en een lange dienst werken. Wat op de planning staat is een dienst van 8.00 uur tot 16.30